Een wintervertelling

Een ijzige oostenwind én het eerste deel van Faust bliezen hen de winkel binnen. In de smalle vestibule schudden ze de sneeuwvlokken van hun jassen. De deur klemde en kraakte, en eens hij ze achter zich gesloten had, betrad hij voorzichtig deze nieuwe wereld. Behoedzaam zoals een astronaut zijn eerste stapjes zet op een tot dan onbekende planeet. Het was er warm en het kille winterlicht van buiten vermengde zich met het schijnsel van de schaars opgestelde spotjes. Zij trok aan zijn arm, ongeduldig en fluisterde hem in het oor "kijk, daar, de chaostheorie", maar hij was als aan de grond gespijkerd. Door die geur van oude boeken, hem ontnomen na de dood van zijn vader en de daaropvolgende zelfgekozen verbanning uit het ouderlijk huis. Door de muziek die, uit een kleine transistorradio, de kamer vulde: de zesde cantate van Bach. Bleib bei uns, denn es will Abend werden. En terwijl zij zich, in haar jeugdig enthousiasme, stortte op de Chaos, knielde hij. Hij deed alsof hij de boeken op de onderste planken bestudeerde, maar in werkelijkheid sloot hij zijn ogen, en dankte de god, waarin hij niet geloofde, in een stil gebed om deze plaats. Nooit had hij durven dromen dat ze nog bestonden, zulke enclaves in de zee van Waarheid. Het harde water beukte ook hier tegen de muren, maar voorlopig hield de kapitein, de stille boekhandelaar stand. Langzaam, op het trage ritme van de muziek, ontwaakte hij.
Nog een beetje verweesd na deze proustiaanse golf, begon ook hij aan zijn verkenning. Het voelde hemels aan, al dat oude papier. Eeuwen van letters, gedachten, gevoelens wenkten hem vanop de beduimelde bladzijden. In de kantlijn geschreven kribbels van vroegere lezers, nu misschien al verworden tot voer voor de wormen, gaven hun geheimen prijs.
Wanneer je, lezer, ook het geluk hebt in deze wonderwinkel te belanden en je ziet hen daar, de jongen en het meisje uit dit verhaaltje, stoor hen dan niet. Fluister alleen maar zachtjes "goeiedag" en laat hen...

Vale,
Manu