Brave New World

En terwijl het land, in afwachting van het feest der feesten, onder een maagdelijk wit tapijt geschoven wordt, moet ik in mijn eigenste kwaliteitskrant weer eens lezen dat daklozen steeds meer in de pas moeten lopen. Solidariteit zonder voorwaarden wordt blijkbaar de uitzondering in onze welvaartstaat. Ook daklozen moeten aan bepaalde voorwaarden voldoen, willen ze aanspraak kunnen maken op hulp en onderdak. Zonder in een treurig cultuurpessimisme te willen vervallen, kan ik me niet van de indruk ontdoen, dat ook deze bevindingen van de universiteiten van Leuven, Gent en Brussel passen in een trage maar gestage omslag in onze intermenselijke relaties. Het haast dictatoriale primaat van de economie in onze samenleving zorgt ervoor dat wij onze verhoudingen met anderen vaak door een kosten-batenbril zien. De andere (ver)wordt zo al snel tot een instrument, een functionaliteit. Soms aangenaam, maar in de eerste plaats nuttig. En wie geen economisch nut heeft, de werkloze, de illegaal, de dakloze, de junkie of gehandicapte, die moet maar zorgen dat hij de maatschappij toch de nodige diensten bewijst, zoniet...zal hij volledig uit de boot van onze brave new world vallen.
Terwijl de kern van échte menselijkheid net die onvoorwaardelijke solidariteit is. Dit is het verhaal van de christelijke naastenliefde, van de humanistische medemenselijkheid, van het ware socialisme. Dat je de andere, de zwakkere helpt, zonder er iets voor in de plaats te verwachten.
Ik was het even vergeten, de verhalen zijn dood.
Bezoek, lieve lezer, voor je je de komende dagen overgeeft aan schransen en zuipen, even de website van poverello, en besef dat we gelukkig niet alleen zijn...
Het ga jullie goed,

Manu