De treurbuis und kein Ende

L.S.

Je hebt je er al een hele dag op verheugd, een lekker ontspannen avondje voor de buis. Ideaal om die baaldag op het werk te vergeten. Proactief heb je alvast die paar flesjes Westvleteren uit de kelder gehaald en een blok belegen in hapklare stukjes gesneden. De kachel brandt, de poes spint en buiten regent het. Deze avond kan kortom niet meer stuk. Dacht je, maar je hebt één ding over het hoofd gezien. Er is namelijk wéér geen bal op de tv, en al snel bekruipt je een gevoel van grenzeloze verveling. Na meer dan drie kwartier zappen van de ene zender naar de andere, ligt je duim in een pijnlijke kramp kramp. Je werkt je tweede flesje trappist in een lange geut naar binnen, laat een vervaarlijk boer en besluit dat het nu welletjes geweest is.
En dat is het ook, lieve lezers, het is welletjes geweest.
Aan de commerciële televisie wil ik zelfs geen woorden vuil maken. Die heeft dan ook het voordeel dat je er niets anders van verwacht en dat je er niets voor hoeft te betalen. Onze openbare omroep daarentegen is, nomen est omen, van ons allemaal. Dus ook van mij en van u. Ik maak me sterk dat ik niet de enige ben die iets meer van een openbare omroep verwacht, die af en toe een boeiende film, een interessante documentaire (géén docu-soap) of een echt actualiteitenprogramma (géén terzake c.s.) wenst. Maar meer dan de zoveelste herhaling van programma's die ook toen al waardeloos waren, de elfendertigste reality-soap of de honderdduizendste voetmalmatch krijgen u en ik niet meer te zien. Wanneer deze gebakken lucht, deze vederlichte nietsjes ook nog eens overgoten worden met een debiliserend "feelgood"-sausje, ja, op dat ogenblik voel ik hoe ook ik, tegen wil en dank, snak naar een paar bladzijden "Voyage au bout de la nuit".

Vale,
Manu