heimwee naar melancholie

Toen ik vanmorgen naar het station fietste drong het maar traag tot mijn slaapkop door dat het –warempel...ja- gewoon warm was. De zenuwuiteinden op mijn lichaam verheugden zich al op het tintelend gevoel van een prille lentedag. Tot plots ook mijn hoofd zich ermee kwam te bemoeien en mijn ontwakende zinnen tot de orde riep.
“Ho, kalm aan !,” riep het op vermanende toon,”je beseft toch dat het nog maar half januari is. Dit klopt niet.”
En inderdaad, het klopte niet. Mijn hoofd had gelijk en dat werd nog eens bevestigd door het krantenartikel dat ik even later in de trein las. “Herfst gaat over in lente,” kopte het artikel, dat verder gewag maakte van de eerste opstoot van bloesems aan de kerselaars.

Maar het ergste moest nog komen. Na mijn lichaam en mijn hoofd begon zich nu ook een derde stem in het kapittel te mengen. Ze sprak me niet toe, vermaande me niet, en hield ook geen vlammend en rationeel betoog. Ze zeurde een beetje, en begon toen zachtjes te huilen. Ze fluisterde me toe hoe hard ze het allemaal gemist had en steeds harder miste. Het treurige in elkaar gedoken zitten terwijl buiten de koude aan de muren vreet en het duister de wereld opslokt. Het droevige vermeien in gedachten, beelden en smaken van de dood. De dood van die ene, maar ook de eigen dood. Het kleine sterven, zo eigen aan de eindeloze winter waarin dag en nacht grauw in elkaar vervloeien. Zo langzaam maar ook zo lang dat een verlangen naar het einde soms de kop durft op te steken.

Maar nu niets van dat alles, alleen een eindeloze herfst. Klote-opwarming van de aarde !

photo copyright ©2006 Wolfgang Schiller. All rights reserved.