Terug in het land van de levenden

Ik ben terug, met aarzelende pasjes, en nog een beetje duizelig, maar vastbesloten de zon in de ogen te kijken (of de regenwolken if need be). Een maand lang heb ik me afgesloten van deze virtuele wereld, om nog maar te zwijgen van de reële wereld omdat ik mezelf geëngageerd had voor het onvolprezen NaNoWriMo-project. Wie zich inschrijft voor deze National Novel Writing Month (elk jaar in november), belooft op zijn of haar plechtige communie-zieltje dat hij of zij een maand lang niets anders zal doen dan schrijven. Schrijven, schrijven, schrijven met als enige doel het halen van een novelle van 50.000 woorden. "Een makkie," dacht ik, "gewoon 's avonds een uurtje wat op het klavier rammen en klaar is kees..."
Maar Kees is niet echt klaar. Ik zal maar meteen verklappen dat ik de kaap van 50.000 woorden bij lange na niet gerond heb. Maar toch was het meer dan de moeite waard. Ik heb mezelf voor het eerst verplicht niet te lang stil te staan bij elke zin die ik schreef. Voor het eerst ben ik voluit voor het verhaal gegaan. 't Was een knop die moest omgedraaid worden, maar eens ik zover was, was het een zaligheid gewoon mee op stap te gaan met de personages, zonder me te bekommeren om zinswendingen, metaforen en andere esthetische vraagstukken. Dit smaakt kortom naar meer...

Vale,