Brave New World

En terwijl het land, in afwachting van het feest der feesten, onder een maagdelijk wit tapijt geschoven wordt, moet ik in mijn eigenste kwaliteitskrant weer eens lezen dat daklozen steeds meer in de pas moeten lopen. Solidariteit zonder voorwaarden wordt blijkbaar de uitzondering in onze welvaartstaat. Ook daklozen moeten aan bepaalde voorwaarden voldoen, willen ze aanspraak kunnen maken op hulp en onderdak. Zonder in een treurig cultuurpessimisme te willen vervallen, kan ik me niet van de indruk ontdoen, dat ook deze bevindingen van de universiteiten van Leuven, Gent en Brussel passen in een trage maar gestage omslag in onze intermenselijke relaties. Het haast dictatoriale primaat van de economie in onze samenleving zorgt ervoor dat wij onze verhoudingen met anderen vaak door een kosten-batenbril zien. De andere (ver)wordt zo al snel tot een instrument, een functionaliteit. Soms aangenaam, maar in de eerste plaats nuttig. En wie geen economisch nut heeft, de werkloze, de illegaal, de dakloze, de junkie of gehandicapte, die moet maar zorgen dat hij de maatschappij toch de nodige diensten bewijst, zoniet...zal hij volledig uit de boot van onze brave new world vallen.
Terwijl de kern van échte menselijkheid net die onvoorwaardelijke solidariteit is. Dit is het verhaal van de christelijke naastenliefde, van de humanistische medemenselijkheid, van het ware socialisme. Dat je de andere, de zwakkere helpt, zonder er iets voor in de plaats te verwachten.
Ik was het even vergeten, de verhalen zijn dood.
Bezoek, lieve lezer, voor je je de komende dagen overgeeft aan schransen en zuipen, even de website van poverello, en besef dat we gelukkig niet alleen zijn...
Het ga jullie goed,

Manu

De treurbuis und kein Ende

L.S.

Je hebt je er al een hele dag op verheugd, een lekker ontspannen avondje voor de buis. Ideaal om die baaldag op het werk te vergeten. Proactief heb je alvast die paar flesjes Westvleteren uit de kelder gehaald en een blok belegen in hapklare stukjes gesneden. De kachel brandt, de poes spint en buiten regent het. Deze avond kan kortom niet meer stuk. Dacht je, maar je hebt één ding over het hoofd gezien. Er is namelijk wéér geen bal op de tv, en al snel bekruipt je een gevoel van grenzeloze verveling. Na meer dan drie kwartier zappen van de ene zender naar de andere, ligt je duim in een pijnlijke kramp kramp. Je werkt je tweede flesje trappist in een lange geut naar binnen, laat een vervaarlijk boer en besluit dat het nu welletjes geweest is.
En dat is het ook, lieve lezers, het is welletjes geweest.
Aan de commerciële televisie wil ik zelfs geen woorden vuil maken. Die heeft dan ook het voordeel dat je er niets anders van verwacht en dat je er niets voor hoeft te betalen. Onze openbare omroep daarentegen is, nomen est omen, van ons allemaal. Dus ook van mij en van u. Ik maak me sterk dat ik niet de enige ben die iets meer van een openbare omroep verwacht, die af en toe een boeiende film, een interessante documentaire (géén docu-soap) of een echt actualiteitenprogramma (géén terzake c.s.) wenst. Maar meer dan de zoveelste herhaling van programma's die ook toen al waardeloos waren, de elfendertigste reality-soap of de honderdduizendste voetmalmatch krijgen u en ik niet meer te zien. Wanneer deze gebakken lucht, deze vederlichte nietsjes ook nog eens overgoten worden met een debiliserend "feelgood"-sausje, ja, op dat ogenblik voel ik hoe ook ik, tegen wil en dank, snak naar een paar bladzijden "Voyage au bout de la nuit".

Vale,
Manu

Een wintervertelling

Een ijzige oostenwind én het eerste deel van Faust bliezen hen de winkel binnen. In de smalle vestibule schudden ze de sneeuwvlokken van hun jassen. De deur klemde en kraakte, en eens hij ze achter zich gesloten had, betrad hij voorzichtig deze nieuwe wereld. Behoedzaam zoals een astronaut zijn eerste stapjes zet op een tot dan onbekende planeet. Het was er warm en het kille winterlicht van buiten vermengde zich met het schijnsel van de schaars opgestelde spotjes. Zij trok aan zijn arm, ongeduldig en fluisterde hem in het oor "kijk, daar, de chaostheorie", maar hij was als aan de grond gespijkerd. Door die geur van oude boeken, hem ontnomen na de dood van zijn vader en de daaropvolgende zelfgekozen verbanning uit het ouderlijk huis. Door de muziek die, uit een kleine transistorradio, de kamer vulde: de zesde cantate van Bach. Bleib bei uns, denn es will Abend werden. En terwijl zij zich, in haar jeugdig enthousiasme, stortte op de Chaos, knielde hij. Hij deed alsof hij de boeken op de onderste planken bestudeerde, maar in werkelijkheid sloot hij zijn ogen, en dankte de god, waarin hij niet geloofde, in een stil gebed om deze plaats. Nooit had hij durven dromen dat ze nog bestonden, zulke enclaves in de zee van Waarheid. Het harde water beukte ook hier tegen de muren, maar voorlopig hield de kapitein, de stille boekhandelaar stand. Langzaam, op het trage ritme van de muziek, ontwaakte hij.
Nog een beetje verweesd na deze proustiaanse golf, begon ook hij aan zijn verkenning. Het voelde hemels aan, al dat oude papier. Eeuwen van letters, gedachten, gevoelens wenkten hem vanop de beduimelde bladzijden. In de kantlijn geschreven kribbels van vroegere lezers, nu misschien al verworden tot voer voor de wormen, gaven hun geheimen prijs.
Wanneer je, lezer, ook het geluk hebt in deze wonderwinkel te belanden en je ziet hen daar, de jongen en het meisje uit dit verhaaltje, stoor hen dan niet. Fluister alleen maar zachtjes "goeiedag" en laat hen...

Vale,
Manu

Vrolijk Kerstfeest

Greetings...

Ach, de kerstdagen. Korte dagen, lange nachten. Weinig licht in de wereld...Gelukkig worden de dagen vanaf heden weer een beetje langer, elke dag een paar seconden. Zodat je eigenlijk kan stellen dat vandaag de zomer begonnen is. Je kan amper wachten op de lente. En in plaats van jullie oeverloos te vervelen met een maatschappijkritiese beschouwing omtrent de commercialisering van dit heilige gebeuren of een zoveelste terugblik op alweer een zeer boeiend jaar, wens ik jullie een kerstfeest waarin het eten net ietsje beter, de saus net ietsje rijker, de wijn van een net iets beter jaar en de muziek dat tikkeltje minder kitch mag zijn. En dat jullie voor één keer dát cadeautje mogen krijgen waarop je al zo lang zit te wachten.
En voor de wakkere geesten onder jullie een kleine kwis...van wie is hetvolgende gedicht ?

Heloise was not sinful
Heloise had no veil
Heloise slept in no river
she carried her golden
nakedness around on dusty streets the giant pines
-- which died before her sang:
-- hosanna hosanna Heloise
-- a green stem Heloise
-- a flower's bud Heloise
-- a sallow cherry kneeling heavy bended by the heft of fruit
hosanna -- they called -- hosanna
then they took the white Heloise
dressed her in a white veil and
drowned her in a sad river
Heloise's sleek golden body
-- hosanna --

Vale,

Manu

Evo Morales, beweging in Latijns-Amerika

De verkiezingsoverwinning van Evo Morales bij de Boliviaanse presidentsverkiezingen van afgelopen zondag is een zoveelste schakel in de ketting van veranderingen die zich nu al een tijd doorheen Latijns-Amerika slingert. Na het afschudden van de verschillende militaire dictaturen in de jaren '80 kwamen in de meeste Latijns-Amerikaanse landen (soms schuchtere) parlementaire regimes aan het bewind. Het daaropvolgende decennium werd vooral gekenmerkt door een golf van liberalisering, die de meeste landen economisch geen windeieren legde, maar die ook gepaard ging met een snelle en radicale afbouw van het publieke domein. Overheidssectoren als water, gas en electriciteit werden geprivatiseerd en dit ging vaak gepaard met spectaculaire prijsstijgingen. Vele inwoners, niet in het minst de indiaanse bevolking, werden vaak afgesneden van deze basisvoorzieningen. De economische crisis aan het einde van de jaren '90, vaak ten gevolge van de te stringente budgettaire politiek die door het IMF en de Wereldbank werden opgelegd, vergootte de kloof tussen arm en rijk alleen maar.
De afgelopen jaren hebben zich in verschillende Latijns-Amerikaanse landen ten gevolge van deze economische malaise politieke aardverschuivingen voorgedaan. Prototype hiervan is de charismatische Venezolaanse president Hugo Chavez . Maar ook de Braziliaanse president Lula da Silva, of de naar alle waarschijnlijkheid nieuwe (voor het eerst vrouwelijke) Chileense president Bachelet en nu ook de Boliviaanse voorvechter van de cocaboeren Morales. Ook Uruguay, Paraguay en Argentinië bewegen.

Uiteraard mogen we niet uit het oog verliezen dat deze "linkse wind" in Latijns-Amerika niet helemaal vrij is van corruptie (Brazilië) en plat populisme (Venezuela). Toch is zij in die zin toe te juichen dat ze voor het eerst sinds de val van het communisme (waar, laten we daarin vooral duidelijk zijn, niemand echt rouwig om was en is), laat zien dat er misschien toch alternatieven bestaan voor het door velen als enige en zaligmakende model van het economisch neo-liberalisme. Dat zij aantoont dat er een grens is aan de afbouw van de publieke ruimte. Dit is iets wat onze eigen Europese socialisten zichzelf af en toe moeten voorhouden vooraleer ze weer eens de "third way" bewieroken...

Vale,
Manu

Daar gaan we dan...

Ziezo, daar gaan we dan...
Mijn eerste schuchtere stappen in het bloggersuniversum. Wat jullie kunnen verwachten, zal volledig afhangen van mijn "luim van de dag", en natuurlijk ook van jullie reacties (of gebrek aan reacties) daarop.
Op tijd en onregelmatige stond zal ik een ei leggen over die zaken die me raken, kwaad maken of vervullen met een licht euforisch gevoel. Dat kan dus van alles zijn, gaande van de ijskristallen op het raam van mijn slaapkamer, een vioolsonate van Mozart, de Europese meerjarenbegroting, de nieuwe cd van Amos Lee, mijn elke dag stijgende verbazing en ergernis over sommige fenomenen die het straatbeeld kleuren (4x4's in smalle straatjes, politieke arrogantie, generationale onverdraagzaamheid...). Vaak zal ik bijgestaan worden door Sam en Minoes die zich, zoals zo vaak, ook nu weer op het computerscherm onledig houden met dat wat katten zo goed doen: slapen. Ik denk dat ik hun voorbeeld ga volgen. Slaapwel, lieve mensen !
Tot gauw,
Manu