Soft Power is what we need

De Israëlische inval in Libanon neemt niet alleen een behoorlijk loopje met het internationaal recht, ze is vooral een politieke en zelfs militaire stommiteit.
Door de territoriale soevereiniteit van Libanon te schenden, om de twee ontvoerde soldaten te bevrijden en en passant Hezbollah uit te schakelen, trapt Israël in dezelfde val als de VS deden in Afghanistan en Irak. De Amerikaanse schrijver Gore Vidal drukte het nog het best uit wanneer hij zei dat Afghanistan binnenvallen om Al Qaida uit te schakelen even zinloos is als een militaire bezetting van Sicilië om de maffia een kopje kleiner te maken.
Een conventionele oorlog, hoe high tech die ook gevoerd wordt, heeft geen zin wanneer de tegenstander geen klassieke natiestaat is. Al Qaida noch Hezbollah voldoen aan enige (volkenrechtelijke) voorwaarde om als staat beschouwd te worden. Ze hebben geen bevolking, geen grondgebied en geen regering. Zij opereren wel vanaf een bepaald grondgebied en vaak wordt hen de hand boven het hoofd gehouden door dubieuze regimes.
Dat de VS iets moesten doen na 9/11 was te begrijpen en te verdedigen. Dat zij het achterlijke taliban-regime omver hebben geworpen om op die manier Al Qaida te neutraliseren, was te begrijpen, zelfs te verdedigen. Dat zij het daarbij gelaten hebben en het door meer dan twintig jaar oorlog platgeslagen land verder aan zijn lot overlieten, bewijst echter de politieke kortzichtigheid van de Bush-administratie. Van enige wederopbouw is nooit echt sprake geweest en het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de taliban alweer grote delen van het zuiden des lands controleren.
Idem dito voor Irak. Dit was een foute oorlog om een hele reeks foute redenen. Het land laten afglijden in een staat van permanente chaos en sektair geweld, zal weinig helpen om de toch al grimmige hearts and minds van de Irakis te winnen voor een democratie à l'américaine.
Ook Israël lijkt alles in het werk te stellen de gematigde krachten binnen de Libanese maatschappij in de armen van gekken als Hezbollah te drijven. Ook in de Palestijnse gebieden (Gaza) was dit hun beproefd recept.
(By the way, lieve media, hoe gaat het nu in Gaza ?)
Terwijl het veel pragmatischer en realistischer is het pad van de soft power te bewandelen. Lees er eens de werken van de bedenker van dit concept, de Amerikaanse professor Joseph Nye op na :
"The basic concept of power is the ability to influence others to get them to do what you want. There are three major ways to do that: one is to threaten them with sticks; the second is to pay them with carrots; the third is to attract them or co-opt them, so that they want what you want. If you can get others to be attracted, to want what you want, it costs you much less in carrots and sticks".
Zowel de VS als Israël zijn militair veruit superieur. Toch slagen zij er blijkbaar niet in deze goedkopere en op termijn veel efficiëntere manier van werken tot de hunne te maken.

Midden-Oosten en Midden-Aarde, één strijd

Aaaah, het Midden-Oosten. Zolang ik op deze aardkloot rondloop, is er daar serieuze stront aan de knikker. Beiroet, de naam roept een rits beelden op die op mijn toen nog kinderlijk netvlies gebrand werden. Ik begreep er niks van, van al die Palestijnen, Syriërs, Israëli's, Hezbollahs en Druzen (jawel, die waren er toen ook al). Ondertussen ben ik een ietsje wijzer geworden en betekenen die namen iets meer dan de figuren uit een gruwelijk sprookje, dat zelfs Tolkien amper had kunnen bedenken.
Maar is er sindsdien iets wezenlijks veranderd ? I don't think so. Zoveel oorlogen, inmengingen, mislukte diplomatieke demarches en oliecrises later blijft het gebied één grote gordiaanse knoop. Zoveel tegenstrijdigheden beuken op zo'n kleine morzel gronds met volle geweld op elkaar in en zenden seismische golven over de rest van onze blauwe planeet. Niet alleen de drie grote monotheïstische godsdiensten (die hier overigens allemaal geboren zijn en die, of ze het nu leuk vinden of niet, met een dikke navelstreng aan elkaar en aan hun gezamenlijke dorre woestijnmoeder verbonden zijn), niet alleen Oosterse en Westerse politieke en sociale tradities , niet alleen jihad en McWorld spelen hier de hoofdrol, maar ook een onverwerkt koloniaal verleden, dat tot op de dag van vandaag voortleeft. Overgiet dit alles met een rijkelijk oliesausje en je hebt een heerlijke coctail.
Voor een analyse van all things middle-east brengt u beter een bezoekje aan uw plaatselijke bibliotheek.
Louter een paar losse gedachten:

• De onvoorwaardelijke steun van de VS aan Israël (die overigens van redelijk recente datum is, maar die wel de partijgrenzen tussen Democraten en Republikeinen overbrugt) staat in schril contrast met de (weeral eens) hopeloos verdeelde en machteloze EU.
• "Maar wat kan de EU hier dan doen, en moét zij ook iets doen ?", hoor ik u vragen. Hell Yeah ! Het Midden-Oosten ligt in onze achtertuin en de EU heeft wel degelijk de middelen om het verschil te maken, om met "sticks and carrots" aan coersive diplomacy te doen. Maar bij gebrek aan een coherent buitenlands beleid zal dat dus nog niet voor morgen zijn.
• Ofwel moet de Westerse wereld consequent de democratie verdedigen en dus ook de Palestijnse Autoriteit in handen van Hamas erkennen. Ofwel moet ze erkennen dat democratie niet overal werkt, maar het begrip niet meer gebruiken als excuus of drogreden om een land te bezetten.
  
• Weerom is het ontstellend hoe weinig aandacht deze problematiek krijgt op onze Vlaamse televisie, wanneer je het met Nederland, Frankrijk of zelfs Wallonië vergelijkt. Er zijn natuurlijk belangrijker zaken, zoals de hittegolf of de nieuwe beheersovereenkomst van de VRT.
• Hoe zwak is het internationaal recht niet (alle verdragen en conventies ten spijt) wanneer het geconfronteerd wordt met rauwe machtspolitiek...

Geniet nog van de zomer...

Music is the power, part zoveel

Een landerige dag, veel te warm om na te denken, veel te veel ozon in de lucht, en helaas geen Franse regisseur in de omgeving (zelfs humor begint te verdampen in deze hitte).
Je onderbroek kleeft aan je billen van het zweet en je slaagt er niet meer in helder te denken.
Wanhopig draai je de knop van de radio om, want het geneuzel over tango's in de pampa heeft nu wel lang genoeg geduurd.
"Verdomme, weer zo'n kuthit uit die vermaledijde jaren tachtig," denk je wanneer je de eerste noten hoort en visioenen van kernoorlogen, herinneringen aan foute kapsels en schaamte om die ene pijnlijke herinnering je deel worden. Maar het is te warm om iets te ondernemen, verlamd besluit je deze kelk tot de bodem leeg te drinken. De song ademt de levensvreugde van een murwgeslagen Britse mijnwerker in het Thatcher-tijdperk...maar dan gebeurt het, halverwege het lied weerklinkt daar plots een pianoriedel die alle droefnis van zich afschudt. Luider en luider neemt hij het over tot hij de melodie helemaal domineert. Wat rest, is een uitzinnige dans op de toetsen waarbij je het, de hitte ten spijt, op een bewegen móet zetten.
Een frisse wind heeft je hersens wakker geschud en in no time heb je de schuldige gevonden...Uncertain Smile van The The, met als gastpianist de onovertroffen Jools Holland,
de man die meer cool in zijn linkerpink heeft dan de meesten onder ons in ons hele lijf...
Geniet van de zomer

copyright foto Berbera van den Hoek