When the reptile takes over

De examens achter de rug en van de weersomstuit "1997 revisited". Warme augustus. Op 8000 meter hoogte vernamen we dat een zekere M.D. aangehouden was. De plurk, hij had dezelfde initialen als ik. Na een heerlijke Italiaanse veertiendaagse kwamen we nietsvermoedend in een ander land terecht. De Belgische zon scheen net iets anders dan de Florentijnse. Een tikje gemener.

"Straat zonder haat". Zelden een lulliger antwoord gezien op een wel heel dringende vraag. Haat is immers niet het probleem. Niet van de mp3-moord, niet van de razende Hans, niet van de busmoord en ook niet van de gruwel in de rioolpijp. Was er maar een beetje meer haat geweest... Wat al deze uitingen van horror met elkaar verbindt, is net de afwezigheid van haat, de afwezigheid van welk gevoel ook. Dit zijn niets meer of minder dan daden van geweld. Gratuit, gevoelloos, emotieloos en in de ogen van de daders vrijblijvend geweld. Haat is niet het probleem. Geweld is het probleem. Haat is een menselijk gevoel. Zoals in "ik haat de klootzak die die meisjes heeft koudgemaakt". Vrijblijvend geweld ontstaat wanneer ons reptielenbrein het overneemt. Dat laatste restje prehistorie dat de kop opsteekt waneer het vernis van de beschaving afbladdert. Jaja, het is eruit, het beladen woord "beschaving". Datgene wat ons in de loop van een paar duizend jaar langzaam en met wisselend succes uit de modder heeft getrokken en dat telkens in de verdrukking komt te staan wanneer een maatschappij zich overgeeft aan een discours van geweld.
Let maar eens goed op, lieve lezer, hoe vaak we niet op de woorden en uitdrukkingen "assertiviteit", "competitie" "concurrentiekracht", "niet op onze kop laten zitten", "ervoor gaan" (waarvoor ?), "vijandige overname" horen en bezigen...op school, op het werk, in het verkeer.

Doe mij maar een straat met veel haat, maar zonder geweld.