War is a videogame : Rummy's revenge

Hiatus, hiatus...overmand door een verlammend onvermogen zoveel slachtofferdenken, zoveel onschuldsfantasie en dito massapsychose te begrijpen, durft een mens zich wel eens af te vragen : "What the hell am I still doing here ?". Totdat je beseft dat het overal SAMOS is. Same old shit...
En daarom en tegen beter weten in...time for something completely different.
Donald Rumsfeld. De Amerikaanse defense secretary ofte minister van defensie. Lag de laatste weken weer onder vuur, ditmaal het spervuur van acht generaals op rust van het Amerikaanse leger die Rumsfeld vooral verwijten dat hij de oorlog in Irak van in den beginne verkeerd had ingeschat. Irak was, na Afghanistan, een concrete uitwerking van de zogenaamde Rumsfeld-doctrine. Deze gaat uit van kleinere, wendbaardere en hoogtechnologische legereenheden die, gedekt door de luchtmacht, beter in staat zijn een moderne oorlog te voeren dan het logge duo infanterie-artilerie. Hummers in de plaats van Howitzers. Stealths in de plaats van B52's. "Doing more with less."
Op papier zag het er inderdaad mooi uit, en na een paar nachten shock and awe-bombardementen op Bagdhad was het een fluitje van een cent om het Iraakse leger op de knieën te krijgen. Bush was de man van de dag en de Rumsfeld-doctrine leek het gepaste antwoord te bieden voor de oorlogen van morgen.
Maar zoals jullie allemaal weten, was dat een beetje buiten de waard gerekend. Na de overwinning op het Iraakse leger, stelde iedereen zich de vraag:
EN WAT NU ?
Terroristische aanslagen, het wegvallen van het socio-economisch netwerk, groeiende spanningen tussen de verschillende bevolkingsgroepen,...jullie lezen de kranten ook wel. Een degelijke exit-strategie was niet voorzien in de Rumsfeld-doctrine en Rummy kreeg de nodige kritiek over zich heen:

• "It's untidy. Freedom’s untidy and free people are free to commit crimes and make mistakes and do bad things." Een krachtige oneliner én een waar woord, maar niet onmiddellijk wat het publiek wou horen na de plunderingen en ontvoeringen die volgden na het omverwerpen van het Baath-regime
• Guantanamo en Abu Ghraib, waar de conventie van Geneve niet erg letterlijk geïnterpreteerd werd. (Voor de liefhebbers: 279 foto's en 19 video's uit Abu Ghraib zijn te vinden op http://www.salon.com/news/abu_ghraib/2006/03/14/introduction/
• De weigering om meer soldaten te sturen, ondanks het militaire besef dat een land op de rand van een burgeroorlog (of is Irak al een land in burgeroorlog ?) niet in de hand te houden is met een contingent van 120.000 à 150.000 man
  
• Het gebruik van een handtekenmachine bij de rouwbrieven voor de familie's van de gesneuvelde soldaten in Irak.
  

Even leek het erop dat Rumsfeld de duimen zou moeten leggen. Maar nu is daar Rummy's Revenge. Er is wel degelijk een exit-strategie. Net zoals er wel degelijk een politiek en strategisch doel ten grondslag aan de oorlog ligt (maar daarover misschien meer in een volgende post). Verschillende bronnen hebben het over een verkleind maar zeer lang verblijf van de Amerikaanse troepen in Irak. Vanuit een aantal grote versterkte "superbases" verspreid over het hele land, zou het Amerikaanse leger, via "embedded" contactpersonen in het Iraakse leger en de Iraakse politie, controle over het grondgebied blijven uitoefenen. In dezelfde logica van gelijke aanwezigheid maar minder zichtbaarheid zullen zg. Predator Dones het Iraakse luchtruim overvliegen. Dit zijn onbemande straalvliegtuigen die zowel verkenningsvluchten op grote hoogte kunnen uitvoeren als toeslaan met Hellfire-raketten. De Predators worden bestuurd vanuit een controlepost in Las Vegas (I kid you not) die dus via afstandsbediening aan militaire operaties zullen deelnemen. The ultimate videogame...