Springtime blues

De roze blaadjes aan de bomen vertellen wat de barometer probeert te verstoppen. Het is lente. En al is die nog nooit zo aarzelend, met zoveel tegenzin, gekomen, hij is er wel. En met de lente is daar ook weer de lenteblues ofte voorjaarsmelancholie. Als een zwerm lieveheersbeestjes die op een Chinese wind duizenden kilometers ver werd geblazen om dan eindelijk in een koude winterkamer terecht te komen, wriemelt het gevoel mijn ingewanden binnen. Onwennig. Versuft. Het Noorden kwijt na zo’n lange tocht over de luchtgolven.
Benoemen kan je het niet. Een woord als “voorjaarsmelancholie” is van schuimrubber. Hooguit kan je proberen het te beschrijven. Proberen. Want sommige emoties laten zich maar moeilijk en dan nog met mondjesmaat in woorden vangen…

Aldus…
Uit Urk kwam ze. Ik had nog nooit van Urk gehoord, laat staan dat ik iemand uit Urk ontmoet had. Zij deed een stage in het kader van de boekhandelsopleiding die ze volgde. Een opleiding die in ons, van een literaire cultuur verstoken, landje niet eens bestaat. En ze werd gedropt op de afdeling waar ik mijn dagen in een immer tragere lethargie doorbracht met het beantwoorden van vervelende vragen van al even vervelende mensen, het afhandelen van klantenbestellingen en het stiekem lezen van erotische poëzie (het waren de dagen vóór de Grote Pornografische Wending). De klantendienst. Afhaaldienst. Afvaldienst. Haha.
Omdat de winkeldirecteur niets beters kon bedenken om de stagiaire te laten doen, kreeg zij de discutabele eer deelgenoot te worden van mijn in indolentie gesleten dagen.
We bleken beter op te schieten dan we beiden gedacht hadden. Dezelfde muziek, dezelfde schrijvers,…je weet hoe dat gaat. En vooral : we kregen alle twee de vliegende tering van wat we de grootste doodzonde aller tijden vonden. Lelijkheid. In ’t bijzonder de zelfgekozen, de geconstrueerde lelijkheid. Zij had een uit puberachtige branie, volwassen cynisme en soms ronduit vertederende vrolijkheid opgetrokken gevoel voor humor. En bovendien rookte ze als een Turk, waardoor ze een dikke streep voorhad. Blonde Gauloises. Ik weet niet waarom, maar ik heb altijd een zwak gehad voor vrouwen die Franse sigaretten roken. Zo snel als de rook van haar laatste sigaret het heelal ingeblazen was, zo gauw waren de vier weken die haar stage duurde afgelopen. Ondertussen was het roddelcircuit onder de collega’s goed op dreef gekomen. Ontkennen had geen zin, ze waren er zeker van dat “er iets was tussen ons”, zoals dat gemeenzaam heet.
Vóór haar afreizen naar het verre Noorden gaf ze een afscheidsfeestje. Haar tijdelijk onderkomen in Antwerpen was een grote kale kamer boven een verfwinkel. Ze had geeneens geprobeerd er iets gezelligs van te maken. Haar tijd hier was te kort en bovendien zou elke poging de ruimte op te leuken op een mislukking uitgedraaid zijn. Maar wat de setting ontbeerde, had het gezelschap in overvloed. Haar huisgenoten waren een vrolijke bende uitvreters die hun dagen vulden met rondlummelen, een beetje bladeren in een boek of tijdschrift, wat surfen op het toen nog zeer prille internet, blowen en af en toe wat lichaamsvochten uitwisselen. Er heerste een mellow sfeertje. Pizza’s, abdijbieren en jointjes gingen rond. Via en My sister = my clock klonken uit haar stereo. De invallende duisternis en de nachtkou vonden hun spiegelbeeld in haar kamer.
Ik voelde me prettig-suf worden, een beetje kiezel en toen was er dat ene moment. Dat moment waarin onze blikken mekaar even vonden, even vasthielden en weer loslieten. Er moest niets gezegd worden, we wisten het allemaal. Niet in dit leven. Niet nu. Geen verliefdheid. (sorry, collega’s)
Zoals ik me voelde toen ik die ochtend naar het werk zwalpte, mijn hoofd nog vol weedwalmen en die ene blik van haar, en het vermoeden dat ik haar nooit meer zou weerzien: dat is lenteblues.