Loonslaven

Tegen de achtergrond van de Europese top in Brussel, hebben in Frankrijk voor de zoveelste dag op rij studenten en vakbonden gedemonstreerd om hun ongenoegen te uiten over het nieuwe jongerenbanenplan van de regering-De Villepin, de zogenaamde CPE ofte Contrat Première Embauche. Deze wet beoogt de hoge werkloosheid onder jongeren te lijf te gaan door… werkgevers de kans te geven jonge werknemers zonder opzegtermijn of opzegvergoeding of zelfs maar opgave van reden van de ene dag op de andere op straat te zetten.
De achterliggende logica wil dat werkgevers sneller geneigd zullen zijn jongeren in dienst te nemen wanneer ze ze gemakkelijker kunnen ontslaan. Deze logica is pervers, maar past helaas in een discours dat we de laatste tijd steeds vaker moeten horen. Het is dezelfde mantra die de Europese ministers van economie en financiën vanavond, na afloop van de top, weer kwistig zullen herhalen. Om van Europa weer een economische koploper te maken, moeten we met z’n allen langer, harder en flexibeler gaan werken. Nu is het inderdaad zo dat de globalisering van de economie en de vergrijzing van het oude continent ons voor economische en sociale uitdagingen stelt, alleen kan je je de vraag stellen of het neoliberale medicijn, waarvan blijkbaar de genezing van de patiënt verwacht wordt, niet erg veel nevenwerkingen heeft.
Hoe krijg je verkocht dat
• Loonmatiging absoluut noodzakelijk is wanneer de bedrijfsleiders, CEO’s en andere captains of industry zichzelf de ene loonsverhoging na de andere toestaan tot hun lonen astronomische hoogten bereiken die gewone loonslaven amper kunnen bevatten.
• De liberalisering van de energiemarkt alleen maar geleid heeft tot hogere prijzen.
• Hoe meer winst banken en verzekeringsmaatschappijen maken, des te hoger de premies die je moet betalen en des te lager de intresten die je krijgt worden
• Er nog altijd mensen zijn die geloven dat de liberalisering van het spoor gelijkstaat met een goedkopere en betere dienstverlening. Nederland…Groot-Brittannië, anybody…?
• Om de dividenden voor de aandeelhouders te vergroten het noodzakelijk is te delokaliseren naar lageloonlanden en op die manier de werknemers die het bedrijf vaak groot hebben gemaakt op straat te zetten
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik zou het bijvoorbeeld over de China-hype kunnen hebben. Hoe onze staats- en bedrijfsleiders over elkaar heen rollen in hun enthousiasme over dit economische mirakel, waarbij ze voor het gemak even vergeten dat China een onversneden dictatuur is, meer zelfs: dat het net de aard van de dictatuur is die het “Chinese wonder” mogelijk maakt. Want laten we elkaar vooral niets wijsmaken: de Chinese groei is niets meer dan een moderne slavernij die drijft op mensonwaardige werkomstandigheden en bespottelijk lage lonen, die de kiemen van een sociale, ecologische en naar alle waarschijnlijkheid ook politieke catastrofe in zich draagt. Het is de combinatie van the worst of both worlds, waarin communistisch collectivisme en wildwest-kapitalisme hand in hand gaan. Niet voor het algemeen belang, want dat is er sinds de hervormingen van Deng Xiaoping alleen maar op achteruitgegaan, maar voor de verrijking van een kleine toplaag. Wat dit collectivisme en wildwest-kapitalisme met elkaar gemeen hebben, is dat zij beide het individu reduceren tot een cijfer, een getalletje op een ballance sheet, een decimaaltje in een downsizing action plan.
Wanneer jongeren zich hiertegen verzetten, verdienen zij meer dan enkel de hoon die zij de afgelopen dagen over zich heen gestort kregen als zijn zij “conservatieve angsthazen die zich krampachtig vastklampen aan achterhaalde sociale verworvenheden”. Laten we met z’n allen zeer voorzichtig omspringen met deze sociale verworvenheden en bedenken dat wij, zoals Peter Sloterdijk poneert in zijn nieuwste en zeer lezenswaardige boek In Weltinnenraum des Kapitals dat wij “geen trilpudding zijn, geen engelen en ook geen cijfers maar mensen”.
Of bekijk even online “Diktatur des Kapitals. Schlägt Geld die Demokratie ?”