Cultuur

Hebben jullie het ook gehoord ? Ons aller minister van cultuur, Bert voor de vrienden, Evil Bert voor de niet-echt-vrienden, heeft 60.000 euro veil om Kate Ryan internationaal te promoten. En onze geliefde publieke omroep VRT, onder de bezielde leiding van topmanagers Bettina en Aimé, doen daar nog eens hetzelfde bedrag bij. Deze culturele drievuldigheid heeft immers besloten dat goed scoren op het songfestival "positief is voor de uitstraling van Vlaanderen" (gaap) en dat er slechts één ambitie mag zijn: "winnen" (zucht). Voor Bert past Kate Ryan perfect in het rijtje van festivals die bij de wereldtop behoren en die dus de culturele uitstraling van Vlaanderen ten goede komen.
Kijk, op zulke momenten breekt mijn klomp. O.k., 60.000 euro is zeker niet het einde van de wereld, het is zelfs maar een schijntje van het totale budget voor cultuur, maar wanneer ik dit vergelijk met het kruideniersweegschaaltje dat door de overheid vaak gehanteerd wordt in de culturele sector, is er toch wel stront aan de knikker. Dit past natuurlijk in het breder kader van de nieuwe visie op cultuur van deze minister en bij uitbreiding van de regering waarvan hij deel uitmaakt. Dit breder kader wordt de wereld in geslingerd met dure buzz-woorden als cultuurparticipatie en tutti quanti en komt in wezen neer op het zoeken naar de grootste gemene deler. Niet de kwalitiet, de originaliteit of de creativitiet primeren, maar de grootte van het doelpubliek. Die cultuuruiting die het grootste publiek weet aan te spreken, kan rekenen op de meeste steun van de overheid. Cultuur heeft in de ogen van deze regering immers een maatschappelijke rol te vervullen. Cultuur dient om de sociale cohesie te bevorderen (geeuw) en de verzuring tegen te gaan.
Zou het niet eerder omgekeerd zijn ? Dient cultuur (of kunst, maar dat is een heel andere discussie...) niet net om de maatschappij in vraag te stellen, om als een hommel te steken waar het pijn doet, en heeft de kunstenaar in de eerste plaats niet de plicht (haast als een Kantiaanse categorische imperatief) om een dwarsligger te zijn ?
De huidige cultuurpolitiek bevordert in de eerste plaats een grijs conformisme. Kwantiteit primeert immers. En laat ons gewoon eerlijk zijn : het liedje van Kate Ryan is kut met peren en het songfestival een flutgebeuren. Hier ook maar één eurocent aan besteden, is een brug te ver. Over smaak valt wel degelijk te twisten, maar dat doen we een volgende keer...

Ciao,

Manu