Freaks

Je hebt Frank Zappa en Suzy Creamcheese : "These Mothers is crazy. You can tell by their clothes. One guy wears beads and they all smell bad. We were gonna get them for a dance after the basketball game but my best pal warned me you can never tell how many will show up...sometimes the guy in the fur coat doesn't show up and sometimes he does show up only he brings a big bunch of crazy people with him and they dance all over the place. None of the kids at my school like these Mothers...specially since my teacher told us what the words to their songs meant.
Sincerely forever,
Suzy Creamcheese
Salt Lake City, Utah."



...en je hebt Dinsosaur Junior :
Seen enough to eye you
But Ive seen to much to try you
Its always weirdness while you
Dig it much too much to fry you
The weirdness flows between us
Anyone can tell to see us
Freak scene just cant believe us
Why cant it just be cool and free us?

Seen enough to eye you
But Ive seen to much to try you
Its always weirdness while you
Dig it much too much to fry you
The weirdness flows between us
Anyone can tell to see us
Freak scene just cant believe us
Why cant it just be cool and leave us?

Its so fucked I cant believe it
If theres a way I wish wed see it
How could it work just cant conceive it
Oh what a mess its just to leave it

Sometimes I dont thrill you
Sometimes I think Ill kill you
Just dont let me fuck up will you
cause when I need a friend its still you

What a mess



Geniet van de zon, lieve lezers

Fijn liedje

Russian Ark

Oef, dat was genieten geblazen vannacht. "Russian ark", de heerlijke film van Alexander Sokurov uit 2002. Deze film is niet alleen een technisch hoogstandje (naar verluid de eerste film die in één lang ononderbroken shot is gefilmd), maar is ook een prachtig verteld verhaal. De verteller, een geest, voert ons samen met "de Europeaan" (de Markies de Custine) mee door de zalen van het Winterpaleis van de Russische tsaren (nu het Hermitage-museum) in Sint Petersburg én door enkele eeuwen Russische geschiedenis. Het is even wennen aan de vreemde structuur van de film, het andere tempo en de bizarre naratieve sfeer, maar eens je die kaap genomen hebt, is het alsof je meewalst door de prachtige zalen van het gebouw, door de geheime kamers, door de jaren decennia eeuwen Rusland. Catharina de Grote, Peter de Grote, de ontvangst van de Perzische Sjah, het grote eindeloze bal...
Op het einde verlaat de verteller het gebouw (als kijker zit je ondertussen ademloos vast in een langzaam verglijden van de tijd), dat verandert in een ark, die de hele Russische (cultuur)geschiedenis in haar buik draagt.
Een visueel verpletterende ervaring, die een mooie opmaat is voor het al even indrukwekkende boek "Natasja's dans" van Orlando Figes, een overzicht van de Russische cultuur vanaf Peter De Grote tot nu.
Kijk en lees, lieve vrienden !

Geheimen : wie is zij ?

Zij is het meisje dat je haastig de straat ziet oversteken. Ze kijkt even achterom. Waarom ? Zij is de vrouw die 's nachts over haar slapende baby gebogen staat en zich afvraagt hoe lang het geleden is dat ze jong was. Zij is de prinses van haar eigen onbekende rijk. Zij is het meisje dat als een zwarte engel je huid lospeutert en zich naar binnen wurmt. Zij is de schrijfster die door iedereen gevreesd wordt om haar in bloed gedrenkte pen. Zij is de godin die je wurgt met haar liefde. Zij is de hand op je schouder, ijzig warm.
Zij ben jij. Zij is ik.

Copyright picture About Canon S3 IS in Paris, France

Manu in Parijs

Geheimen

Ik hou van geheimen. Er zijn geheimen die alleen Jo en ik kennen. Er zijn geheimen van papa en mij. Er zijn geheimen die ik deel met mijn vrienden. Maar er is ook een geheim, dat alleen mijn geheim is. Ik heb een schrift nodig om erover te schrijven. Het mag niet verloren gaan. En niemand mag het weten.
Het is een geheim met sproetjes, en wanneer het de straat oversteekt, hoor je haar voetstappen. Tik tik tik. Korte hakjes op het asfalt.
Het smaakt naar zwarte thee. Bittere zwarte thee waar je nooit genoeg van krijgt en die misselijk maakt. Haar vriendinnen lopen haar voorbij of lachen haar uit terwijl ze uitroept: “Ik ben de dochter van de koning. Ik ben een prinses !”
En haar lach baart duizend beelden. Beelden beelden beelden. Ik moet ze vangen in woorden. Opschrijven. Ik heb echt een schrift nodig. Anders verdwijnt het vallend blad, dwarrelend in de grijze lucht en glijdend langs het groene brons in het park. Voor altijd.
Ik hou van geheimen.

Het zijn net mensen

Tussen Flaubert en Bach door heb ik toch nog de tijd gevonden om dit interessante boek te lezen. "Het zijn net mensen. Beelden uit het Midden-Oosten" van Joris Luyendijk. De auteur heb ik deze zomer leren kennen als de zeer integere en verbazend vlotte presentator van het (dient het nog gezegd ?) onvolprezen Zomergasten op de VPRO. Hij bleek een journalist bij het NRC en de NOS, gespecialiseerd in het Midden-Oosten, en dat was te merken in de uitzending met Leon De Winter, die zich de laatste jaren steeds meer ontpopt als de spreekbuis van een sterk bij de Amerikaanse neoconservatieven aanleunende kritiek op de Islam. Het gesprek was meer dan boeiend, soms bits, vaak aftastend en bij momenten heel intens, maar altijd beschaafd en beide sprekers hielden vast aan een volgehouden zoektocht naar de (hun ?) waarheid. En weerom stelde ik me de vraag : waarom kan dit nu niet op onze televisie ? Als format is het belachelijk eenvoudig en het staat garant voor spannende, intellectueel of artistiek prikkelende televisie. Maar kom, dat is een ander chapiter...
Toen bleek dat Luyendijk een aantal boeken had geschreven, met intrigerende titels als "Een goede man slaat soms zijn vrouw" ben ik onverdroten naar mijn boekenboer getrokken en heb ik 's mans recentste pennenvrucht gekocht "Het zijn net mensen".
Het is het verslag van zijn vijfjarig verblijf als correspondent in het Midden-Oosten, eerst in Egypte en dan in Libanon en het Heilige Land (noem het Israël, noem het Palestina,...)In een meeslepende stijl geeft Luyendijk vooral een inkijk in zijn eigen groeiende verbazing. Verbazing over de geweldige media-manipulatie, door zowel de autoritaire Arabische regimes, als door Israël, als door de militante Islam. Verbazing ook over de dubbelhartige houding van de Verenigde Staten, die sommige autoritaire regimes manu militari van de kaart vegen en andere een stevige hand boven het hoofd houden. Verbazing over de Europese onwetendheid omtrent de complexiteit van het Midden-Oosten, waar religie, harde machtspolitiek, economische belangen en historische aversies permanent op elkaar inwerken. Geen zwart-wit denken hier, maar een uitnodiging om zich zelf een zo genuanceerd mogelijk
beeld van de regio te vormen. Al is dat vaak onmogelijk.
Wat hij vooral doet, is aantonen wat al deze high politics betekenen voor de man in de straat, hoe angst, terreur en onderdrukking te werk gaan.
A must read...

Zalig Paasfeest

Humor

Ik weet niet wat jullie ervan denken, maar vaak bekruipt me, bij het bekijken of beluisteren van de fratsen, grappen en grollen van het Vlaamse stand up-comedy-gilde een gevoel van...tja, van wat eigenlijk...van geeuw, waar is de lachband ? Ik veralgemeen nu een beetje, want voor iemand als Wim Helsen heb ik een zwak. Zijn humor (en zijn poëtische ontboezemingen voor de Vrienden van de Poëzie) baden in een bizar soort melancholie die me wel weet te bekoren. Maar voor het overige denk ik dat er bij onze Noorderburen toch wel wat meer kolder te rapen valt.
Neem nu bijvoorbeeld Hans Teeuwen, een begrip sinds zijn show "Hard en Zielig" (1994). Maar ook Theo Maassen is niet te versmaden.
Kijk en geniet...