Waarom ik van podcasts hou

Podcast: één van de buzzwoorden die in het kielzog van de hele ipod-rage gemeengoed geworden is. Een urban legend wil dat Adam Curry (u kent hem wel, de man onder het kapsel) de uitvinder van de podcast is, maar dat is even onwaarschijnlijk als Al Gore's bewering dat hij de uitvinder van het internet was.
Waarover gaat het ? Podcasting is, zoals het woord zegt (samentrekking van ipod en broadcasting), de techniek om radio-uitzendingen op je computer op te slaan, waarna je ze via het programma itunes gewoon kan beluisteren of op je ipod zetten.
De voordelen zijn legio. Je kan programma's over wat voor onderwerpen dan ook van over de hele wereld naar je pc versassen en ze beluisteren wanneer je het zelf wil. Muziek, politiek, kunst, erotica, filosofie, hobby's, je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat ergens wel een podcast over. Nog leuker is dat je, mits je in het bezit bent van een ipod met de GriffiniTalk, je eigen podcasts kan maken en die ook op het internet kan loslaten, bijvoorbeeld via je eigen website of blog. Op die manier kan je de wereld kond doen van je eigen (twisted) hersenkronkels over postzegels, de vogelpest,...maar je kan je ook wagen aan het serieuzere werk zoals de Franse blogger Loic Le Meur, die het klaarspeelde minister van binnenlandse zaken Nicolas Sarkozy voor zijn microfoon te slepen en het gesprek dat ze hadden, als podcast op zijn weblog te zwieren. Of hoe een nieuw nieuwskanaal geboren is...
Podcasting is één van die toepassingen van het internet die surft op de golven die ons ook myspace, flickr en het binnenkort te openen digg.com doen aanspoelen.
Een virtuele gemeenschap die grenzen met één simpele muisklik doet vervagen en een schat aan informatie en een uitwisseling van ideeën opent. Voor ik té poëtisch word, even een lijstje met mijn favoriete podcasts

• Das Literatur-Café
• Documentary Archive
• Federlese
• Inside Europe
• Klara - Rondas
• Newsweek on air
• Slate
• VPRO - Wereldnet

Kijk en luister en laat me jullie favoriete podcasts weten...

Loonslaven, update

Er blijkt een foute link te zitten in het artikel "loonslaven". De juiste link naar “Diktatur des Kapitals. Schlägt Geld die Demokratie ?” is http://www.zdf.de/ZDFde/inhalt/27/0,1872,2393787,00.html
Hyperlinken lukt niet, dus voor de geïnteresseerden: copy paste, u kent dat wel...

Loonslaven

Tegen de achtergrond van de Europese top in Brussel, hebben in Frankrijk voor de zoveelste dag op rij studenten en vakbonden gedemonstreerd om hun ongenoegen te uiten over het nieuwe jongerenbanenplan van de regering-De Villepin, de zogenaamde CPE ofte Contrat Première Embauche. Deze wet beoogt de hoge werkloosheid onder jongeren te lijf te gaan door… werkgevers de kans te geven jonge werknemers zonder opzegtermijn of opzegvergoeding of zelfs maar opgave van reden van de ene dag op de andere op straat te zetten.
De achterliggende logica wil dat werkgevers sneller geneigd zullen zijn jongeren in dienst te nemen wanneer ze ze gemakkelijker kunnen ontslaan. Deze logica is pervers, maar past helaas in een discours dat we de laatste tijd steeds vaker moeten horen. Het is dezelfde mantra die de Europese ministers van economie en financiën vanavond, na afloop van de top, weer kwistig zullen herhalen. Om van Europa weer een economische koploper te maken, moeten we met z’n allen langer, harder en flexibeler gaan werken. Nu is het inderdaad zo dat de globalisering van de economie en de vergrijzing van het oude continent ons voor economische en sociale uitdagingen stelt, alleen kan je je de vraag stellen of het neoliberale medicijn, waarvan blijkbaar de genezing van de patiënt verwacht wordt, niet erg veel nevenwerkingen heeft.
Hoe krijg je verkocht dat
• Loonmatiging absoluut noodzakelijk is wanneer de bedrijfsleiders, CEO’s en andere captains of industry zichzelf de ene loonsverhoging na de andere toestaan tot hun lonen astronomische hoogten bereiken die gewone loonslaven amper kunnen bevatten.
• De liberalisering van de energiemarkt alleen maar geleid heeft tot hogere prijzen.
• Hoe meer winst banken en verzekeringsmaatschappijen maken, des te hoger de premies die je moet betalen en des te lager de intresten die je krijgt worden
• Er nog altijd mensen zijn die geloven dat de liberalisering van het spoor gelijkstaat met een goedkopere en betere dienstverlening. Nederland…Groot-Brittannië, anybody…?
• Om de dividenden voor de aandeelhouders te vergroten het noodzakelijk is te delokaliseren naar lageloonlanden en op die manier de werknemers die het bedrijf vaak groot hebben gemaakt op straat te zetten
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik zou het bijvoorbeeld over de China-hype kunnen hebben. Hoe onze staats- en bedrijfsleiders over elkaar heen rollen in hun enthousiasme over dit economische mirakel, waarbij ze voor het gemak even vergeten dat China een onversneden dictatuur is, meer zelfs: dat het net de aard van de dictatuur is die het “Chinese wonder” mogelijk maakt. Want laten we elkaar vooral niets wijsmaken: de Chinese groei is niets meer dan een moderne slavernij die drijft op mensonwaardige werkomstandigheden en bespottelijk lage lonen, die de kiemen van een sociale, ecologische en naar alle waarschijnlijkheid ook politieke catastrofe in zich draagt. Het is de combinatie van the worst of both worlds, waarin communistisch collectivisme en wildwest-kapitalisme hand in hand gaan. Niet voor het algemeen belang, want dat is er sinds de hervormingen van Deng Xiaoping alleen maar op achteruitgegaan, maar voor de verrijking van een kleine toplaag. Wat dit collectivisme en wildwest-kapitalisme met elkaar gemeen hebben, is dat zij beide het individu reduceren tot een cijfer, een getalletje op een ballance sheet, een decimaaltje in een downsizing action plan.
Wanneer jongeren zich hiertegen verzetten, verdienen zij meer dan enkel de hoon die zij de afgelopen dagen over zich heen gestort kregen als zijn zij “conservatieve angsthazen die zich krampachtig vastklampen aan achterhaalde sociale verworvenheden”. Laten we met z’n allen zeer voorzichtig omspringen met deze sociale verworvenheden en bedenken dat wij, zoals Peter Sloterdijk poneert in zijn nieuwste en zeer lezenswaardige boek In Weltinnenraum des Kapitals dat wij “geen trilpudding zijn, geen engelen en ook geen cijfers maar mensen”.
Of bekijk even online “Diktatur des Kapitals. Schlägt Geld die Demokratie ?”

Wit-Rusland : (voorlopig) laatste update

Wie de beelden of de foto's uit Minsk heeft gezien, moest onwillekeurig terugdenken aan gelijkaardige beelden uit Kiev amper een jaar geleden: duizenden die de vrieskou trotseren om gefraudeerde verkiezingen aan de kaak te stellen. The powers that be houden zich voorlopig gedeisd, maar het valt te vrezen dat zij zullen toeslaan (zoals ze beloofd hadden), wanneer de aandacht van de wereld de straten van Minsk verlaten heeft.
Zowel de OVSE als de Raad van Europa hebben de verkiezingen al afgedaan als een farce. De Verenigde Staten erkennen de verkiezingsuitslag niet en de Europese Unie overweegt eventuele sancties te nemen.
Dat het in Wit-Rusland vermoedelijk niet zo'n vaart zal lopen als in Oekraïne, Georgië of Kirchizië, heeft verschillende oorzaken. De belangrijkste is dat, ondanks alles, Loekasjenko nog steeds kan rekenen op de steun van brede lagen van de bevolking. Ook zonder de fraude en intimidaties zou hij waarschijnlijk tot president zijn verkozen, zij het niet met een monsterscore van meer dan 80 procent.
Dit mag het Westen er echter niet van weerhouden de druk op de ketel te houden. Zowel de EU, de Raad van Europa en de OVSE moeten de schijnwerpers gericht houden op Wit-Rusland. Persvrijheid, vrijheid van meningsuiting, een echte parlementaire democratie zijn te belangrijk en zijn de fundamenten waarop een betere maatschappij kan gebouwd worden, hoe onvolmaakt ook. Zij verdienen meer dan gratuite lippendienst.

Verkiezingen in Wit-Rusland : update

De presidentsverkiezingen in Wit-Rusland zijn gisteren zoals verwacht én voorspeld gewonnen door Loekasjenko. Nog voor het sluiten van de stembussen stond vast dat het een verpletterdende overwinning zou worden. De oppositie spreekt van fraude op grote schaal. Zij bracht gisterenavond meer dan 10.000 mensen op de been in de hoofdstad Minsk om te protesteren tegen de verkiezingsfraude en het oppakken van belangrijke opposanten van het regime. In tegenstelling tot wat verwacht werd, greep de politie niet in. De aanwezigheid van de schaarse Westerse waarnemers zal hier vermoedelijk mee te maken hebben. Voor vanavond is er een nieuwe demonstratie aangekondigd. Wordt ongetwijfeld vervolgd, en gevolgd...

Verkiezingen in Wit-Rusland

Vandaag worden in Wit-Rusland presidentsverkiezingen gehouden. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zullen deze gewonnen worden door de zittende president
Aleksandr Grigorjevitsj Loekasjenko. Sinds hij in 1994 voor het eerst als president van de voormalige Sovjetrepubliek werd verkozen, heeft hij steeds meer macht naar zich toegetrokken. Stelselmatig werd de oppositie tegen zijn bewind de mond gesnoerd en bij zijn vorige herverkiezing tot president in 2001 werd op grote schaal verkiezingsfraude gepleegd. Van een vrije pers en een geloofwaardige politieke democratie is nauwelijks sprake. De meerderheid van de witrussische bevolking heeft geen toegang tot het internet of tot enige andere media dan de staatstelevisie en door de staat geleide dagbladen. Wit-Rusland wordt dan ook beschouwd als de "laatste dictatuur van Europa". In de aanloop naar de verkiezingen heeft het regime de oppositie duidelijk gemaakt hard te zullen optreden wat ze beschouwt als onregelmatigheden en oproer. Buitenlandse waarnemers worden geweerd, wat vermoedens over eventuele fraude alleen maar doen toenemen.
Vooral na de rozenrevolutie in Georgië in de winter van 2003 en de oranjerevolutie in Oekraïne een jaar later, worden de verkiezingen vandaag met argusogen gevolgd. Niet alleen door de Europese Unie (en dan vooral door de onmiddellijke buren Polen, Letland en Litouwen), en de OVSE, maar evenzeer door de Verenigde Staten en vooral door grote buur (en broer) Rusland.
Rusland en Wit-Rusland hebben sinds het uiteenvallen van de Sovjetunie een bijzonder hechte band gehad. Niet alleen speelt een gedeelde geschiedenis, cultuur en religie hier een rol, maar ook een wederzijdse economische afhankelijkheid. In ruil voor voordelige Russische aardolie en aardgas, maken de Russen gratis gebruik van de Witrussische pijpleidingen. Bovendien, en dit wordt in het Westen vaak veronachtzaamd, heeft Rusland na het uiteenvallen van de Sovjetunie met lede ogen moeten toezien hoe steeds meer vroegere deelrepublieken en satellieten zichzelf in het Westerse kamp verankerden. De Europese Unie en de NAVO grenzen nu aan Rusland. De Russische actieve bemoeienis met de verkiezingen in Georgië en Oekraïne hebben niet kunnen beletten dat ook deze landen zich nu op het Westen richten. Voor de Russische media en een groeiend deel van de publieke opinie zijn dit even zoveel vernederingen van de Russische nationale trots als bewijzen van de leugenachtigheid en het imperialisme van het Westen. De NAVO had immers in de jaren '90 aan toenmalig minister van buitenlandse zaken Edoeard Sjevardnadze de belofte gedaan de grenzen van de koude oorlog niet te overschreiden.
De rol die de EU en de VS gespeeld hebben in het tot stand komen van de oranje- en rozenrevolutie door financiële en logistieke steun te verlenen aan de oppositie en het bespelen van de publieke opinie; het opnemen van Wit-Rusland in de lijst van "voorposten van de tiranie" door de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Conoleezza Rice; de diplomatieke druk van de Poolse regering en media op Wit-Rusland,...dit alles zorgt voor een toegenomen zenuwachtigheid in het Kremlin. Ditmaal bemoeit Poetin zich niet zo openlijk met de verkiezingsstrijd, maar het is overduidelijk dat een eventuele regimewissel Moskou niet welgevallig zou zijn.
Het is maar de vraag hoeveel "vernederingen" Rusland, dat een deel van haar verloren zelfvertrouwen heeft teruggevonden door de vondst van rijke aardgas- en olievoorraden op haar grondgebied en de bijhorende economische voordelen, nog zal aanvaarden zonder op welke manier dan ook in te grijpen. Het gasconflict met Oekraïne van een paar maanden geleden gaf al een eerste aanduiding van de politieke en economische wapens die Poetin kan gebruiken.
Dat de Verenigde Staten op dit ogenblik de handen vol hebben met de oorlog in Irak, is een bijkomend voordeel voor het Kremlin.
Deze verkiezingen overschrijden dan ook het grondgebied van Wit-Rusland. Andere belangen, ideologische, economische en geopolitieke, spelen hier mee en het is raadzaam de evolutie in de regio de komende dagen en weken op de voet te volgen. Ook ná de herverkiezing van Loekasjenko.

Cultuur

Hebben jullie het ook gehoord ? Ons aller minister van cultuur, Bert voor de vrienden, Evil Bert voor de niet-echt-vrienden, heeft 60.000 euro veil om Kate Ryan internationaal te promoten. En onze geliefde publieke omroep VRT, onder de bezielde leiding van topmanagers Bettina en Aimé, doen daar nog eens hetzelfde bedrag bij. Deze culturele drievuldigheid heeft immers besloten dat goed scoren op het songfestival "positief is voor de uitstraling van Vlaanderen" (gaap) en dat er slechts één ambitie mag zijn: "winnen" (zucht). Voor Bert past Kate Ryan perfect in het rijtje van festivals die bij de wereldtop behoren en die dus de culturele uitstraling van Vlaanderen ten goede komen.
Kijk, op zulke momenten breekt mijn klomp. O.k., 60.000 euro is zeker niet het einde van de wereld, het is zelfs maar een schijntje van het totale budget voor cultuur, maar wanneer ik dit vergelijk met het kruideniersweegschaaltje dat door de overheid vaak gehanteerd wordt in de culturele sector, is er toch wel stront aan de knikker. Dit past natuurlijk in het breder kader van de nieuwe visie op cultuur van deze minister en bij uitbreiding van de regering waarvan hij deel uitmaakt. Dit breder kader wordt de wereld in geslingerd met dure buzz-woorden als cultuurparticipatie en tutti quanti en komt in wezen neer op het zoeken naar de grootste gemene deler. Niet de kwalitiet, de originaliteit of de creativitiet primeren, maar de grootte van het doelpubliek. Die cultuuruiting die het grootste publiek weet aan te spreken, kan rekenen op de meeste steun van de overheid. Cultuur heeft in de ogen van deze regering immers een maatschappelijke rol te vervullen. Cultuur dient om de sociale cohesie te bevorderen (geeuw) en de verzuring tegen te gaan.
Zou het niet eerder omgekeerd zijn ? Dient cultuur (of kunst, maar dat is een heel andere discussie...) niet net om de maatschappij in vraag te stellen, om als een hommel te steken waar het pijn doet, en heeft de kunstenaar in de eerste plaats niet de plicht (haast als een Kantiaanse categorische imperatief) om een dwarsligger te zijn ?
De huidige cultuurpolitiek bevordert in de eerste plaats een grijs conformisme. Kwantiteit primeert immers. En laat ons gewoon eerlijk zijn : het liedje van Kate Ryan is kut met peren en het songfestival een flutgebeuren. Hier ook maar één eurocent aan besteden, is een brug te ver. Over smaak valt wel degelijk te twisten, maar dat doen we een volgende keer...

Ciao,

Manu

Een heikel onderwerp

Een dag te laat, maar daarom niet minder gemeend, een stukje over feminisme. Ik weet het, een heikel onderwerp, zeker voor een man die zopas zijn blogidentiteit liet samenvallen met die van de alom geprezen John Holmes . Maar toch, naar aanleiding van vrouwendag, en met het risico dat ik uitglijd op het gladde ijs en stevig op m'n bek ga, moet me toch iets van het hart.
Ik weet niet of het u, lieve lezers en lezeressen, is opgevallen maar de afgelopen tien vijtien jaar is het beeld van en de beeldvorming over vrouwen grondig veranderd. De voorbeelden zijn legio en ik som er hier voor de vuist enkele op, zonder de pretentie te hebben iets als volledigheid na te streven:

• videoclips puilen steeds vaker uit van de schaarsgeklede danseressen die overigens niet altijd functioneel zijn voor de song.
• we zagen een werkelijke boom van blaadjes als Che, Menzo, FHM, Maxim en andere blaadjes als de oude Panorama transformeerden tot het stoutere P-magazine. Deze blaadjes (check the websites of koop er gewoon eens een paar als u dat nog niet gedaan hebt) danken hun bestaansrecht aan de foto's van de -alweer- schaarsgeklede plaatselijke bekende bimbo van het ogenblik.
• Volledige televisieformats worden besteed aan vrouwen wier enige verdienste het is redelijk dom en nogal schaarsgekleed te zijn. Denken we maar aan "The Simple Life" (Paris Hilton !) of "Ciao bella" (Joyce Van Nimmen ! Eva Pauwels !)
• De seksindustrie is volledig uit de taboesfeer gerukt (excusez le mot) en eroticabeurzen trekken (excusez de nouveau) heden ten dage meer vrouwen dan mannen. Paaldansen en erotische tuperware-avonden blijken plots een leuke hobby te zijn.
• Strings voor negenjarige meisjes, no problem.
• Op de studentenwebsite "Zattevrienden" kan u elke dag heerlijk genieten van jonge wichten in diverse staat van ontkleding in de "striptease van de dag"
  

Op zich kan me dit allemaal weinig schelen, meer nog, een lekkere portie erotiek of, waarom niet, porno kan ik op tijd en stond wel smaken. Omdat ik weet dat dit allemaal fake is, een spel met niet zo gerafineerde gemeenplaatsen en cliché's. En omdat er een beetje een ranzig randje omheen hangt.
En hier wringt het schoentje. Het ranzige randje is nodig om te blijven beseffen dat het fake is. Dit alles als écht voorstellen én als bevrijdend voor de (vrouwelijke) seksualiteit, stuit de feminist in mij tegen de borst.
Of ben ik gewoon een ouwe lul die het moeilijk heeft met zijn tijd mee te gaan ? Wat denken jullie ?

Ciao

Manu

PS: Lees over dit onderwerp even het boek "Female Chauvinist Pigs" van Ariel Levy

Juli Zeh en het nihilisme

"Ve are nihilists, ve believe in nothink", gevolgd door een snijdend "ve vill cut of your johnson". Voor wie The Big Lebowski heeft gezien, roept deze dialoog herinneringen op aan de waanzinnige Duitse nihilisten van Autobahn. En voorwaar, ook heden ten dage is het weer een Duitse die ons de geneugten van het nihilisme wil laten proeven. Juli Zeh is haar naam. Bezoekers van de betere boekhandel of bibliotheek (af en toe een beetje reclame voor eigen huis is nooit weg) kennen haar misschien wel als de auteur van Adler und Engel, in het Nederlands vertaald als (tiens, tiens) Adelaars & Engelen. In dit boek komen internationaal recht, het drugsmilieu en een aantal versplinterde personages samen om de grote vragen te stellen die ook in de andere werken van deze juriste/literatuurwetenschapper telkens weer boven komen drijven, nl. vragen van chaos en orde.
"Hoe kan een staat gebouwd worden van losse, disparate gebieden ?"
"Wat is de zin van een internationale rechtsorde wanneer in veel landen zelfs geen nationale rechtsorde bestaat ?"
"Hoe kan ethiek opnieuw opgebouwd worden wanneer alle bestaande waarden waardenloos lijken te zijn ?"

En nu is het weeral prijs. In haar nieuwste boek Spieltrieb, vertaald als Speeldrift is een ideeënroman, vermomd als een schoolverhaal over Ada en Alev en de leraar lichamelijke opvoeding Smutek. Het verhaaltje zelf ga ik jullie lekker niet verklappen (lees het zelf !).
Zeh gebruikt het boek om haar ideeën rond moraliteit uit de doeken te doen. Zij bestempelt zichzelf als een nihiliste en het nihilisme als de enige werkbare moraal voor vandaag en morgen. De grote verhalen (religie, ideologie en politiek) blijken immers niet toegerust om de complexiteit van de maatschappij te ordenen. Laat staan dat zij het leven van een degelijk, en zingevend, fundament kunnen voorzien.
Het enige werkbare alternatief is een volledige tabula rasa, een terugvallen op niets om dan een nieuwe individualistische moraal op te bouwen waarin elk mens de verantwoordelijkheid voor zijn daden enkel bij zichzelf te zoeken heeft. Waarbij zingeving gelijkstaat aan individuele menswording, los van welk voorgekauwd concept ook.

Nu is dit uiteraard allemaal al eens gezegd, maar nooit is haar oproep zo actueel geweest als nu. In dit kanteltijdperk waarin je alleen lijkt te kunnen kiezen tussen een blind overgeven aan een door marktdenken gepushed consumentisme en allerhande vormen van obscurantisme (moslimfundamentalisme, new age-gekte, vlaamsblokkisme,...), kan de vraag naar de plaats van het menselijke individu niet genoeg gesteld worden. En misschien is het niet eens zo'n slecht idee om met een schone lei te beginnen...

Bloemkoolhoofd

Vandaag is het vijftien jaar geleden dat Serge Gainsbourg op een Gitaneswolk de eeuwige jachtvelden binnengleed. 2 maart 1991. Een dag vol zonneschijn, blauw au zénith en een lauw lentebriesje. ’t Was een andere tijd. De Berlijnse Muur was nog maar net gevallen, iemand had de geschiedenis voor afgelopen verklaard, het internet begon zijn eerste schuchtere stapjes te zetten en Sadam moest Koeweit nog binnenvallen.
En ik, ik zat nog op de schoolbanken. Nog geen twintig was ik en mijn dagen bestonden uit middeleeuwse literatuur, the Sugarcubes en het verlangen naar…tja, naar wat eigenlijk ? Toen allemaal razend belangrijk en ontzettend diep. Retroactief misschien eerder een hormonaal onevenwicht. En toen, op die mooie lentedag : het bericht dat hij overleden was. Serge Gainsbourg. Ze draaiden Requiem pour un con om het nieuws kracht bij te zetten. Een paar jaar eerder had ik hem op tv gezien, in een show van de (in Frankrijk onvermijdelijke) Michel Drucker. Gainsbourg had er duidelijk eentje teveel op en wierp de andere genodigde Whitney Houston een “Je veux te baiser” toe. Heerlijke provocatie ! Maar wat er echt toe deed, zijn muziek, zijn teksten, zijn poëzie, ontdekte ik pas na zijn dood.
En wat voor een muziek ! Wat een heerlijke woorden ! Gainsbourg en zijn latere alter ego Gainsbarre (geïntroduceerd in Ecce Homo) waren gevoelig voor de kwetsbaarheid van en door woorden. Kwetsbaarheid was ook een van de belangrijkste thema’s in zijn werk. Vaak gecamoufleerd met de schutskleur van grofheid, brutaliteit en seksuele schunnigheid, maar duidelijk zichtbaar. Spelen deed hij ook met woorden, als om de naaktheid van zijn gevoelens en het verlangen (naar…? daar zijn we weer…) lichter te maken.
Lieve lezer, doe jezelf een plezier en kijk eens verder dan je t’aime…moi non plus. Ga naar je platenboer of bibliotheek en schaf jezelf de heerlijk-tragische Histoire de Melody Nelson aan, het rauwe Rock around the Bunker of de coole Love on the beat of You’re under arrest.
En wanneer je nog eens in Parijs bent, breng een bezoekje aan 5bis rue de Verneuil. Of ga de man met het bloemkoolhoofd even bonjour zeggen op ’t Cimetière de Montparnasse (Baudelaire en Sartre en nog een hele bende beroemde beruchte of al lang vergeten fransozen liggen hier ook te snurken, ’t is maar dat u het weet)
Frankrijk is meer dan l’été indien…
A tantôt,

Manu